Het verhaal van Stan
Net als vele andere studenten in wording nam ik, Stan van der Weijde (22 jaar) uit Dordrecht, na mijn vwo-opleiding afgerond te hebben, een tussenjaar. In dit tussenjaar ben ik op reis gegaan, waarbij ik heb afgewisseld tussen werken en backpacken. Alleen naar Japan afreizen, met vrienden in een zelfgebouwde camper naar Marokko en terug, weer werken en vervolgens richting Zanzibar. Daar begon ik mijn vervolgreis door Afrika op een tropisch eiland. Liggend in een hangmat met een gin-tonic in mijn handen. Na twee maanden op dit eiland te hebben geluierd, gelezen en vooral te hebben gefeest, prikkelde mijn drang naar avontuur.
Een Tanzaniaanse vriend van mij, Joshua wilde tijdens zijn vakantie terug naar zijn geboortestad Arusha. Na veel low-budget avonturen en prachtige momenten beleefd te hebben, zijn wij met Dala Dala’s (busjes), Borda Borda’s (motors) en een illegale overtocht op een houten zeilschip teruggegaan naar Zanzibar om daar het nieuwe jaar in te luiden. Toen ik wakker werd op 1 januari was mijn budget gehalveerd en dacht ik: laat ik nu toch maar eens een kijkje gaan nemen in de natuur, want een leeuw had ik alleen nog maar gezien op een oud van Persie shirtje. Een andere vriend, Hillary, nodigde mij uit om langs te komen in Oeganda. Prachtland! Een Duitse vriendin vertelde me via WhatsApp over berggorilla’s en de verhalen van haar bezoek aan DR Congo. Even googelen, mysterieus en erg prachtig: het trok mijn aandacht. De meeste moeders krijgen een hartstilstand als haar kind aangeeft de laatste berggorilla’s te willen opzoeken en een actieve vulkaan te willen beklimmen. Eigenwijs als ik ben, ben ik toch gegaan. Wel onder begeleiding van een gids. Een ervaring die ik nooit meer vergeet. Zo noem ik het nu, maar dit alles komt uiteindelijk in de schaduw te staan van wat mij vervolgens aangegrepen heeft.
Mijn gids en ik reden door het centrum van de stad, toen ik een kindje van ongeveer 10 jaar oud bij een rotonde in het gras zag slapen op een waterflesje. Ik vroeg aan mijn gids waar zijn ouders waren en waarom hij hier sliep. Hij reageerde heel nuchter en zei dat hij in de buurt woont en deze kinderen hier op straat leven en wonen. “Stan, die daar, daar en daar leven ook op straat en zo zijn er nog veel meer”. De onmenselijkheid van de verhalen die ik te horen kreeg vanuit zowel de gids, mijn vrienden daar als de kinderen, zijn te bizar voor woorden. Hier moest iets aan veranderen. Ik had het nog niet bedacht, ik wist het nog niet eens, maar ik voelde het.
Maar, dat kon ik toch niet? Wat haal je je in je hoofd, vroeg ik mezelf af. Je hebt nog geen €1000,-. Stan, even serieus, wat kan je doen? Hier, aan de andere kant van de wereld? En wie ben je wel niet, weer een van die westerlingen die denkt iets goeds te moeten doen. Heeft het wel zin als jij nu iets gaat opzetten? Ook al zou je deze kinderen helpen, in hoeverre zorgen goede bedoelingen werkelijk voor een goede impact? Ik lag er wakker van. Ik besloot 's avonds mijn ervaringen, gevoel en de situatie te delen met mijn vrienden en familie via WhatsApp. Ik stuurde daarbij een Tikkie.
Hoe duur zijn huizen hier? Gaan we op onderzoek? Oké vooruit, let’s go.
Met €2500,- ging ik, na een maand thuis te zijn geweest, op 12 maart weer naar DR Congo. Dit keer met een plan om een thuis te bouwen voor deze kinderen. Onrealistisch, verre van wat ik ooit dacht dat mogelijk was en daarom veruit ongekend dat we het voor elkaar hebben gekregen. In juli 2020 hebben we onze deuren geopend en sindsdien kunnen 22 kinderen het 4WatotoHouse hun thuis en school noemen. Ongeveer 11 maanden na de start van de bouw en 13 maanden na mijn laatste gin-tonic, kan ik met trots zeggen voorzitter te zijn van stichting 4Watoto. Waar we op de dag van vandaag 14 mensen in dienst hebben binnen de organisatie in Congo en waar meer dan 80 vrijwilligers, verdeeld over 3 afdelingen (marketing, media en educatie) actief zijn in Nederland.
DR Congo. Soms chaos, veel misverstanden en pijnlijke ontdekkingen. Toch zit het ook vol leven, potentie, vreugde en mensen. Want ook daar zijn mensen jarig en gaat het normale leven door. Overal waar we zijn, zijn mensen. We zijn samen, allemaal mens, zitten in een soortgelijk schuitje en regelen dingen met elkaar. Verschillen kun je altijd vinden als je ernaar zoekt, maar hetzelfde geldt voor overeenkomsten.
Ik ben trots op de mensheid en om mens te zijn, ook al kunnen we het nog zoveel beter doen. Met 4Watoto proberen wij een steentje bij te dragen aan een nog betere toekomst. Ik geloof dat alles kan als je er samen voor gaat.
Het verhaal van Aline
Een jaar geleden werkte ik, Aline (31), nog als restaurantmanager bij een hotel in Goma. Dat er in een jaar veel kan veranderen hoef je mij niet te vertellen! Vandaag de dag ben ik namelijk de manager van 4Watoto, maar vooral moeder van 24 kinderen. Ik neem jullie graag mee in mijn reis door mijn kant van het verhaal te vertellen.
Laten we teruggaan naar het begin. Ik ben opgegroeid in Goma, en heb hier, op mijn studie in Oeganda na, mijn hele leven gewoond. Voor ik iets met 4Watoto te maken kreeg was ik restaurantmanager in een hotel en manager van het warenhuis van mijn vader. Toen ik op een dag niet in het hotel was kreeg ik een belletje over een jongen die een diner wilde organiseren voor 24 personen. Eenmaal terug bij het hotel ontmoette ik Stan. Hij legde uit dat hij van plan was om een diner te regelen voor 24 straatkinderen. Ik vond het een ontzettend mooi gebaar en het leek mij geweldig om iets terug te doen voor mijn community door middel van mijn passie, koken. Lekker eten geeft je een blij gevoel, en om dit voor deze kinderen te realiseren maakte het extra mooi.
Die avond vroeg ik Stan wat het plan was voor de kinderen. Was dit iets eenmaligs, of zat er meer in? Hij gaf aan dat hij het nog niet wist maar niks doen eigenlijk geen optie was. We deelden onze telefoonnummers om in contact te blijven.
De volgende dag bespraken we wat onze mogelijkheden waren. Al snel kwam het idee om een plek voor de kinderen te huren. Stan kwam met een huis in de wijk Ndosho. Ik vond dit niet zo’n goed idee, omdat ik het een onveilige plek voor de kinderen vond. Ook zag het huis er niet uit als een omgeving waar kinderen normaal zouden kunnen opgroeien. Ik had het erover met Stan, en uiteindelijk besloten we om hiervan af te zien.
Na er nog even over nagedacht te hebben kwam ik met een idee. Misschien was het beter om een stuk land te huren, en zelf een huis te bouwen. Zo kon de plek speciaal gemaakt worden om de kinderen in optimale condities op te laten groeien. Ik vind dat als we kinderen wilden helpen, we geen genoegen moesten nemen met een omgeving waar we zelf ook niet in zouden willen leven. Mijn opa had een stuk land en vond het ook een mooi initiatief. Daarom mochten we het land relatief goedkoop huren om op te bouwen.
Ik nam bij de bouw de rol als projectmanager op me. Van het kopen van de materialen, tot het controleren van de werkers, ik was met van alles tegelijk bezig. Toen het huis in juni 2020 na 3,5 maand bouwen haar poorten openden, voelde het voor mij als een droom die uitkwam. Ik stond versteld van wat we in zo’n korte tijd voor elkaar hadden gekregen. Natuurlijk hadden we nog veel doelen die wilden bereiken, en uitdagingen die we moesten overkomen, maar dat we zoveel kinderen onderdak konden geven voelde geweldig. Deze kinderen kregen nu eindelijk de kans om op te groeien als normale kinderen, en dat was wat wij voor ze wilden. Ik noem het 4Watoto huis ook liever geen weeshuis. Ik denk dat wij een heel andere instelling en leefomgeving hebben dan weeshuizen.
Dit is het thuis van onze familie!
Na de opening maakte ik me nog wel zorgen over een aantal dingen. Het is natuurlijk bizar dat we dit zomaar opgezet hebben. Zeker als je beseft dat het eerste bedrag waar Stan mee kwam slechts 2500 euro was. We hadden weinig geld, en nu moesten we zorgen voor scholing, eten en alle andere behoeften van deze kinderen. We hebben geen flink geldbedrag op onze rekening staan, en het is dus moeilijk om de zekerheid voor de komende jaren te garanderen, maar ik denk dat God ons er doorheen zal helpen. Elke keer als we krap zaten tijdens de bouw heb ik gebeden tot God, en uiteindelijk is het ons gelukt!
Ik hoop dat God en de mensen ons blijven helpen, zodat de kinderen hun dromen waar kunnen maken. Zelf hoop ik deze kinderen te kunnen blijven helpen als moederfiguur en ervoor te zorgen dat we financieel stabiel worden. Hoe het allemaal zal lopen weet ik niet, maar ik weet dat onze toekomst er kleurrijk uitziet en heb veel vertrouwen in onze 4Watoto familie.
De wereld is een mooie plek, deel het daarom met elkaar!
Auteur
