Het leven van "maibobos", straatkinderen in Goma

Wanneer je in het centrum van de stad rondrijdt zie je naast gebouwen, levendige marktjes en drukke winkelstraten opeens een paar kinderen spelen midden op de rotonde, anderen slapen er op een stuk karton. Op het eerste gezicht is het nog niet zo gek. Het is vaak warm, kinderen spelen nou eenmaal buiten en als er geen speeltuin is dan ga je gewoon lekker op de normale straat met je vrienden dollen.

Wat het merkwaardige is, deze kinderen kijken slecht uit hun ogen, lopen in vodden en wanneer er rijke mensen langskomen beginnen ze allen te bedelen. Er worden drugs gebruikt (lijm, wiet en qat) en een taal gesproken waar menig ouder, bij het horen hiervan, een flinke tik zal uitdelen. Ze worden "maibobos" genoemd, de kinderen van de straat.

Grote auto’s van UN, Unicef, SavetheChildren, Médecins Sans Frontières, Warchild en vele anderen rijden voorbij. Ze stoppen voor een kleine bijdrage; wat brood, koekjes of geld en rijden vervolgens weer door. In een stad vol grote NGO’s leven er kinderen op de straten, een straatlengte van hun hoofdkantoren. Ze zijn bezig met het grotere plaatje, actiever op andere plekken, focussen zich op gebieden als malnutritie en vluchtelingenwerk.

Maar er leeft een groep van +-150 kids binnen hun directe omgeving op straat. (praten hier alleen over dit gedeelte van de stad) Het geeft een vreemd contrast.

Maar goed, terug naar de kinderen. Overdag leven ze op straat, zonder ouderlijke supervisie, zonder school, zonder zingeving. Ze zijn nog steeds kinds; op zoek naar avontuur, vermaak en een leuke dagbesteding. De oudere straatkinderen (lees jongvolwassenen of zelfs 21+) laten de kleine kinderen voor zich werken. Ze worden drugskoeriers, uitkijkposten of dieven. Promoveren is mogelijk en wij hoeven u niet uit te leggen wat dat betekent.

Vele meiden verdienen hun geld met prostitutie, ook minderjarigen. Gewoon op straat of ze gaan mee een steeg/huis in. En ja, er zijn klanten. En nee, niet alleen lokale viezerikken. En ja ,verkrachting gebeurt.

De kinderen die niet in dit allen meegaan, ruimen restaurants op voor een maaltijd of zoeken oud-metaal op de straten om in te leveren maar velen houden het bij bedelen. Het levert namelijk nog relatief veel op. Mensen denken met het geven van geld goed te doen, maar het lokt helaas nog meer kinderen de straat op.

S ’avonds wanneer de straten donker zijn en families gezellig samen thuis zitten begint voor de straatkinderen de grootste zoektocht: een slaapplek.

De politie wil ze namelijk niet zien op de straat en zien deze kinderen als hun vertier.

Jagen ze op, rijden ze moedwillig aan en mishandelen ze door machtsmisbruik.

De straatkinderen slapen onder marktkraampjes, voor winkels, in rioleringspijpen, in struiken naast het meer. Het liefst in onafgebouwde huizen. Waar ze stiekem insluipen, hopend dat de bewaker of een hond ze niet vindt.

Wanneer ze wakker worden, begint de dag weer, met een douche in het stinkende meer.

Een vicieuze cirkel van armoede en ellende.



*Wij zijn gesitueerd in Goma, Oost-Congo. Wij hebben

het meeste zicht op de problematiek in Goma, maar

straatkinderen zijn er in alle steden in DR Congo.

Situatie weeskinderen in de Kivu regio, DR Congo

De mensen in de regio Kivu zien het lijden en de behoeften van de kinderen, maar kunnen weinig doen. Traditiegetrouw werden weeskinderen na het overlijden van de ouders direct door de community of overige familieleden geadopteerd. Tientallen jaren aan conflicten hebben er echter gezorgd voor extreme armoede, geweld en onveiligheid. Het oorlogsgeweld en de rebellen die de dorpen binnendringen hebben ervoor gezorgd dat families moesten vluchten en familieleden elkaar zijn kwijtgeraakt. Door het uiteenvallen van communities viel ook de bestaande opvang voor weeskinderen weg.

Veel weeskinderen komen na overlijden terecht in overvolle centra, bij onbekende buurtbewoners of in het slechtste geval helemaal alleen 'thuis' of op straat.

Het is voor de meeste kinderen in Kivu slechts een droom om naar school te kunnen gaan. Naast de straatkinderen, kunnen weeskinderen die wel door een buurman of kennis worden verzorgd ofwel in een opvang zitten ook niet naar school. De kosten voor onderwijs zijn relatief zo hoog dat ouders vaak niet in staat zijn hun eigen kinderen naar school te sturen, laat staan kinderen van een broer, zus of buurvrouw.

Alle 25 kinderen die bij 4Watoto een nieuw thuis hebben gekregen zijn geheel wezen, waarbij reünie met een familielid niet meer mogelijk is door overlijden van beide ouders  ofwel het op dit niet mogelijk is doordat het kind dit niet wil door traumatische ervaringen / familieleden niet in mentale staat zijn om zorg te nemen over . 4Watoto zorgt voor straatkinderen zonder ouderlijke supervisie, weeskinderen zonder hechtingspersonen vanuit biologische familie en mishandelde kinderen.

Ieder kind heeft zijn eigen verhaal. Ook zij weten soms niet wat er precies is gebeurd of kunnen het grotere plaatje van wat er is gebeurd niet plaatsen.

Ons team kan hun verleden niet veranderen. Wat wij wel kunnen doen is kinderen het recht teruggeven om gewoon weer kind te zijn. Door deze kinderen een fysiek veilige leefomgeving, begeleiding en therapie aan te bieden vol liefde en vreugde, geloven wij dat herstel floreert en de innerlijke kracht naar boven komt. Daarnaast wordt er met passende educatievormen hard gewerkt aan een goede voorbereiding op hun toekomst.

Situatie kinderen in overvolle weeshuizen

In alle steden en dorpen in DR Congo zijn er weeshuizen. Lokaal opgericht door privé-personen of door (buitenlandse) hulporganisaties en personen ofwel door religieuze instellingen. De meeste van deze weeshuizen worden met goede intenties opgericht, er werken liefdevolle mensen die het beste met kinderen voor hebben. Door de grote problematiek zitten weeshuizen overvol. Sommigen huizen vangen meer dan 100 kinderen op. Er zijn verschillende soorten weeshuizen, afhankelijk van grote, budget en filosofie. Het ene weeshuis biedt wel scholing en medische hulpverlening, andere weeshuizen zijn door beperkte financiële middelen vooral een plek waar kinderen in leven worden gehouden.

Situatie afgestoten kinderen

Het gebeurd helaas regelmatig dat er kinderen in DR Congo worden afgestoten. Daarmee zeggende; het kind heeft geen plek meer in de familie, en heeft daarom geen echte familie. Ze komen dan vaak terecht op straat, of bij geluk in opvang centra ofwel weeshuizen. Er zijn 'sorciers', kinderen die ervan worden beschuldigd heksen ofwel een kind van de duivel te zijn. Daarnaast komt het voor dat jong-volwassen vrouwen die een kind krijgen zonder getrouwd te zijn (bijvoorbeeld door een verkrachting) worden afgestoten. Ook albino's en gehandicapten zijn vaak het slachtoffer van afstoting.